Glidie Złodziei

Wszystkie ciemne speluny i czarne rynki też się wliczają~

Gildia Złodziei oficjalnie obraża się za zostanie nazwaną ciemną speluną! To bardzo porządna Gildia jest! W podziemiach, bo w podziemiach, może nie jest tam za jasno i nie da się robić prania, ale nadal! To zadbane miejsce! Ładne takie! Alex o nie dba. Z serii, co się dzieje, gdy kobieta ma niewiadomo ilu chłopa na głowie i naprawdę jej się nudzi! Ha!

Ludzie Z Gildii
Prowadzili Jill długo, najpierw mocno w dół, potem trochę w górę. Korytarz w prawo, w lewo, w prawo, w lewo, zakręt, obrót i tak dalej i tak dalej. trochę to trwało.
- Stephaaan - jęknął Lucas, który, oczywiście, cały czas nie puszczał ręki Jill i co jakiś czas instruował ją, że ma wyżej podnieść nogę, albo zrobić większy krok. - Skończyłeś już tak krążyć? Ona i tak nic nie widzi, możemy już iść do bazy.
- Lucas, nie mam zamiaru narażać bezpieczeństwa całej gildii, tylko dlatego, że gówniaż taki jak ty... au!
- Wiesz, Stephan, ja również sądzę, że możemy to już skończyć. Nie uważasz? To co robisz, nie obraź się, podchodzi pod paranoję.
- Jasne, jasne! Ale jak obudzicie się pewnego dnia z nożem w plecach, to wasz problem - warknął Stephan.
Zaraz potem przeszli jednak jeszcze tylko kilka kroków i Jill mogła poczuć, jak ktoś odwiązuje jej chustkę z oczu.
- Proszę. Oto jesteśmy.

Pomieszczenie spore i pozbawione jakiegokolwiek normalnego światła. W sumie, jedynym jego źródłem był pokraczny żyrandol wiszący pod sufitem i lampa trzymana przez Lucasa. Chociaż, w sumie nie. Było coś jeszcze. Mniej - więcej na środku stało sobie biurka. Do biurka prowadziła dróżka, pomiędzy jednym, a drugim stołem. Przy stołach, aktualnie, nie siedział nikt. Czasami były tu tłumy, czasami, jak teraz, pustki. I tylko tam, na drugim końcu...
- Witam w Gildii Złodziei. Skoro już tu trafiłeś, oznacza, że mas do nas interes. Powiedz więc szybko, co chcesz, a ja dam ci znać, czy to możliwe - powiedziała automatycznie siedząca przy biurku blondynka. I wiecie co? Tak, żuła gumę! Wyobrażacie sobie ten znudzony głos bez gumy? I żeby nie było, sprawdziłam, w tych czasach już ją wymyślili!
S potem blondynka podniosła głowę, zobaczyła kto przyszedł i gwałtownie się poderwała.
- Geoooorgeeeee - zawołała, biegnąc do przodu i rzucając się w męskie ramiona. - Trzeba było powiedzieć, że to wy, to bym nie mówiła tej gadki. I w ogóle, jak fajnie, że przyszliście. Mówię wam, naprawdę, dzisiaj wyjątkowo nic się nie dzieje. A szef cały czas chodzi wnerwiony, nie wiem, co mu jest. W każdym razie, wszyscy gdzieś znikli, a ja tu siedzę sama i kompletnie znudzona! Cieszę się, że jesteście i... - Tak. Właśnie w tym momencie jej długi monolog został przerwany. Zobaczyła dziewczynę! Tu się nie widywało dziewczyn. Cóż, przynajmniej ona nie widywała. - Jej! Kim ty jesteś, jak masz na imię? Mam nadzieję, że nie zbliżałaś się do mojego Georgunia. Hm? Możecie mi to wytłumaczyć? No, proszę... Chyba, że.. Lucas, czyżbyś w końcu znala...
- To nasz nowy nabytek! Znaczy, wiesz, będzie z nami współpracować! - przerwał jej pospiesznie Lucas.
- Och! Dziewczyna i złodziejka? Jejku, biedactwo! Ale to dlatego chodzisz w spodniach, tak? Och, ale nie martw się, ja zrobię z tobą porządek i będziesz jak nowo narodzona, naprawdę, moja droga, nic się nie przejmuj.
- Alex, kochanie... - odezwał się nieśmiało George zza jej pleców. - Nie sądzę, żebyś musiała jej w jakikolwiek sposób pomagać...
- Och, ucisz się, George! Co ty możesz wiedzieć o kobiecych sprawach?

Randomy z Gildii
- Spodnie? Jak możesz tak spokojnie chodzić w spodniach! - zawyła Alex. - Nie, nie, nie, moja droga! Stanowczo powinniśmy cię ubrać w coś porządnego! Mam śliczną sukienkę, myślę, że byłoby ci w niej do twarzy!
Trójka złodziei jęknęła cierpiętniczo. Cóż, taka już była Alex. Chociaż chyba żaden z nich nie myślał, że aż tak zareaguje, widząc kogoś swojej płci. Z drugiej strony, czego oczekiwać od kobiety, która siedzi tutaj zamknięta i naprawę nie ma nic do roboty? Wciśnięcie kogoś w sukienkę to zawsze jakaś rozrywka.
- No! Przebierzemy cię, a potem pójdziesz i pokażesz się szefowi. Co o tym sądzisz?

Znowu złodzieje!
Alex parsknęła.
- Och, nasz szef jest całkiem w porządku. Tylko dzisiaj trochę wnerwiony. Ale nie martw się, z nikim cię nie pomyli. Jak chce dziewkę, to idzie do Madame Trudi, innych nie bierze, a ona nie pozwala swoim schodzić na dół. - Proste i logiczne wytłumaczenie, prawda? Przecież tutaj wszystko, zawsze działało, jak w zegarku! No, czasami. Prawie. - Nadal uważam, że wyglądałabyś po prostu ślicznie! A gdyby tak zrobić ci jeszcze jakąś wymyślną fryzurę, troszkę umalo...
- Alex... - przerwał jej nieśmiało Lucas. Zabawne. W towarzystwie tej konkretnej kobiety wszyscy zawsze robili się nieśmiali. - Przecież powiedziała ci, że nie chce sukienki, prawda? Nie wciskaj jej w nią na siłę, bo stwierdzi, że w ogóle nie chce się przyłączać i...
- Zamknij się, młody! Dzieci i ryby głosu nie mają! - podniosła na niego głos Alex, po czym chciała powróciła do swojego cudownego monologu. - Umalujemy, mogłybyśmy wpiąć ci jakiś kwiat we włosy! Wyglądałabyś ślicznie! Prawda, George, że by wyglądała? Och, wiedziałam, że tak. W każdym razie....
- Alex! - przerwał jej niezrażony Lucas, ponownie. - Goerge, powiedz jej coś! Przecież nie może jej tak zamęczać.
- Właśnie George, powiedz mu coś! Już drugi raz się wtrąca! A dziewczynie przydałoby się trochę dziewczęcości! Bez obrazy, maleńka, jesteś śliczna.
To był jeden z tych razów, kiedy Goerge naprawdę nie wiedział, co miał zrobić. Stał, trochę przerażony, nie wiedząc, co ze sobą począć.
Na szczęście na pomoc przyszedł Stephan. Tak jakby.
- Chodź, póki ci idioci są zbyt zajęci sobą. Inaczej zostaniesz tu na wieki. - Szepnął, delikatnie łapiąc Jill za ramię i popychając lekko do przodu.