Informacje

Bo tak wygląda mądrzej i przynajmniej nie zginie. Karty postaci (jak sobie zrobicie jakiegoś ciekawego randoma to też wklejać) też tutaj polecą. I generalnie - skończy się tak, ze to pewnie będzie temat do moich narzekań. xD
Ale, że nie jestem MG, to wy też możecie. Znajcie łaskę pańską. Btw, właśnie robimy dużego, skomplikowanego randoma dla trzech osób... Cieszycie się?

Wzór karty postaci:

Kod:


[b]Imię i nazwisko:[/b]
[b]Wiek:[/b]
[b]Rodzina:[/b]
[b]Frakcja:[/b] [Asasyn, kurtyzana, szpieg, złodziej, jednorożec]
[b]Umiejętności:[/b][w tym ulubiony sposób zabijania]
[b]Historia:[/b]
[b]Dodatkowe:[/b]

Karty dla postaci pobocznych

Kod:

[b]Imię i nazwisko:[/b]
[b]Wiek:[/b]
[b]Wygląd:[/b]
[b]Zajęcie:[/b]
[b]Krótka historia:[/b]
[b]Inne: [/b]

Pisząc starajmy się pamiętać o dwóch rzeczach;
*O tym, że bawimy rzecz z Assassin's Creed. An nie zapomnisz, więc jakby co, to na nas krzycz. W każdym razie... W czasach współczesnych bractwo Asasynów praktycznie przestało istnieć jako takie... Z tego co się orientuję. ._. Czas akcji to XIX wiek, czyli do współczesności nie aż tak daleko.
Wobec tego może załóżmy, że obecnie asasyni nie są już tak wpływowi, jak kiedyś, że jest ich mniej i generalnie tracą dawną świetność. Wobec tego chcąc walczyć z ciągle potężnymi Templariuszami muszą być bardziej dyskretni, niż byli kiedyś, bo inaczej mogą skończyć jak upolowana zwierzyna.
Ale w sumie ja się na tym nie znam, więc może... Jakieś pomysły odnośnie obecnej sytuacji Asasynów?

*Cholerne czasy i miejsce. Mówimy o wiktoriańskim Londynie, więc postarajmy się o tym nie zapomnieć. Nie wiem, czy jest potrzeba spamić, bo, na szczęście, chyba nie ma ludzi, którzy nie wiedzieliby czegoś o uroku i atmosferze tamtych czasów.
Alea jak chcecie, to mogę pospamować o tym, o ówczesnej sytuacji politycznej w Imperium Brytyjskim i tak dalej. Random fakty:
- Tak, An, Scotland Yard miał się wtedy dobrze. W końcu to tylko ogólna nazwa na londyńską policję. Aczkolwiek Anglicy bardzo lubili twierdzić, że jest to instytucja kompletnie bezużyteczna i schodzi na psy. Oni twierdzili tak o wszystkim... W każdym razie tak wygląda miejsce, w którym mieściła się ich siedziba.
- Londyn roi się od dzieci Imperium wyjeżdżających z koloni do stolicy a teraz zajmujących się czarną robotą. Oprócz tego pełno tam fabryk, powietrze jest nieprzyjemne i zadymione, Tamiza zanieczyszczona. Nie jest tragicznie, najgorsze skażenie przyjdzie za jakieś 60 lat i podusi wielu ludzi, więc myślcie, że mogło być gorzej. Dodajcie do tego brud w biedniejszych dzielnicach i szary przepych w bogatszych, całą masę niepełnosprawnych, drobnych oszustów i ludzi, którzy za grosze będą chcieli podciąć wam gardło. No, może nie aż tak, bo mimo wszystko nie są to czasy bezprawia. Ale chujków ciągle pełno. Uroczo, nie?
- Królowa Wiktoria jest naprawdę uwielbiana przez swoich ludzi. Praktycznie wytycza światowe trendy. Wiecie, że to od niej wzięła się tradycja noszenia białych sukienek na ślubie? Także niefajny z niej przeciwnik i zastanawiam się, dlaczego po prostu nie wyda rozkazu aresztowania swoich przeciwników... Chociaż z drugiej strony, od kiedy asasyni mają zamiar grzecznie dać się zaaresztować?


Dobra, a teraz coś konkretniejszego.
Proponują początek gry zacząć w sylwestra roku 1887/1888. Sprowadzone prosto z Hong Hongu najpiękniejsze fajerwerki rozświetlą niebo ku uciesze gawiedzi. W tym samym czasie statek, który miał potajemnie i pod osłoną nocy przewieźć do pałacu jeszcze bardziej tajemniczą skrzynię dopływa porzucony do doków.
Bez załogi i ładunku, jak statek widmo.

Jeśli chcecie możemy zacząć trochę wcześniej, żeby grupka mogła się spotkać i wspólnie zaplanować próbę odbicia skrzyni. Potem się zawiodą, ale cóż, mogą powalczyć z strażnikami, żeby kupić trochę czasu, zanim wieści o zaginięciu skrzyni dotrą do Wiktorii. Jak myślicie?

.___.

Egipskie słońce prażyło niemiłosiernie. Ziemia zdawała się falować od tego upału, nie wiał nawet najlżejszy wiatr, a w okół panowała grobowa cisza. Oddychanie w takich warunkach wydawało się tak trudne, jakby oddychało się z ciężką skałą na piersi.
Okoliczne niskie domy wybudowane z piaskowca, popękane skały i w końcu spokojne, senne doki; wszystko wydawało martwe z wyjątkiem brytyjskich żołnierzy wnoszących na statek skrzynię.
- Ona jest przeklęta – wymamrotał starzec w kierunku swojego młodszego asystenta. – To grzech zabierać ją stąd... To grzech, że ją wykopaliśmy.
Jego ręce drżały, twarz była mokra od potu a w płowych oczach jaśniało przerażenie. Asystent, młody wąsaty Anglik, patrzył na niego z troską i z zakłopotaniem. Nigdy wcześniej nie widział człowieka w takim stanie, ale zrzucił to na nerwy i pogodę.
- Proszę się nie zamartwić, profesorze. Być może dokonał pan największego odkrycia w historii naszego świata...
- Odkrycia?! Sprowadziłem na niego zagładę! Nie zdajesz sobie sprawy z sytuacji, Johnson!
- Profesorze...
Starszy człowiek tylko zacisnął usta w wąską, bladą linię i wpatrzył się rozgonionym wzrokiem w statek, aż owinięta w ciężkie materiały skrzynie zniknęła mu z oczy. Gdyby ktokolwiek postronny ich obserwował powiedziałby najwyżej, że to kolejny raz, kiedy Brytyjczycy kradną skarby z Doliny Królów pozbawiając Egipt resztek dumy.
Ci, którzy ich naprawdę obserwowali mieli odrobinę inne zdanie.
- To był błąd – wybełkotał z coraz większymi nerwami. – Wiem to, widziałem to, czułem to, ale nie miałem wyboru, musiałem ją... – Urwał w połowie słowa, z szeroko otwartymi ustami, zamykającymi się i otwierającymi jak u ryby wyjętej z wody. Oczy rozszerzyły się w chwilowej panice, jednak błysk w nich szybko przygasł.
Asystent nie zdążył nawet krzyknąć, kiedy morderca zgrabnie wyszarpnął ostrze z karku pierwszej ofiary i przebił mieczem jego serce. Oba ciała upadły na ziemię jak bezładne kukiełki, którym przecięto sznurki. W tym samym czasie z nielicznych zakamarków wyłoniło się jeszcze kilku ludzi w ciemnych strojach. Pierwsze krzyki i przekleństwa przerwały ciszę.
Wszczęto alarm.

___


Tym razem Słońce zachodzi. Zdążyło zabarwić niebo na soczystą czerwień już w momencie, gdy statek wypłynął na pełną wodę. Być może ktoś o artystycznej duszy zauważyłby, że ta czerwień bardzo pasuje do brytyjskiej flagi powiewającej na maszcie, ale już nie bardzo do ciemnych plam krwi na pokładzie. Mimo to zmierzch był piękny, naprawdę piękny. Ten sam romantyk powiedziałby, że to dobrze, że niebo nie widzi tego, co się dzieje pod pokładem. Potem prawdopodobnie westchnąłby i zacząłby myśleć o czymś bezużytecznym, kształcie chmur czy potędze oceanu.
Raczej nie zaplątałby sobie długo głowy takim obrazkiem:
Związana, zakapturzona postać leżąca na brudnych, wilgotnych deskach w otoczeniu uzbrojonych mężczyzn. Większość jest ubrana w jednakowe żołnierskie stroje, tylko jeden z nich wygląda na kogoś ważniejszego. Właśnie ten jeden, z blizną na policzku podchodzi do więźnia i kopie go mocno między żebra. Cichy jęk bólu zostaje szybko stłumiony przez zaciśnięte zęby i tak naprawdę nikogo to nie obchodzi.
- Wy i wasze wszawe bractwo – odzywa się ten ważniejszy, a następnie spluwa. – Nie myśleliście chyba, że pozwolimy tak łatwo ukraść własność jej wysokości? - Następnie kopnięcie ma na celu przewrócenia więźnia na plecy. Jego oprawca pochyla się przy tym, żeby zedrzeć z głowy kaptur i spojrzeć mu w oczy z bliskiej odległości. – Nie jesteś zbyt rozmowny? Nie szkodzi, i tak powiesz nam wszystko.
Dopiero wtedy asasyn unosi lekko głowę w i uśmiecha się słabo. Nie może mieć więcej niż trzydzieści lat, ale buta w jego oczach sprawia, że wygląda o wiele dojrzalej. Wie, że nie ma już szans i, że nawet jeśli przeżyje podróż, to dalej nic na niego nie czeka. Nie jest wystarczająco silny, ale, skoro już o tym wie, to jednocześnie czuje dziwny spokój.
- Nic nie jest prawdziwe – odzywa się zachrypniętym głosem. – Ale wszystko dozwolone. – Wraz z słowami asasyn zaciska powieki I wstrzymuje oddech. Przez jego ciało przechodzi dreszcz, najpierw łagodny, jednak szybko przemieniający się w drgawki. Z jego gardła wydobywa się dziwny charkot, odgłos duszenia się, a po chwili z kącika ust wycieka stróżka.
Generał przeklina i rzuca się na mężczyznę, siłą próbując otworzyć mu usta, jednak jest już za późno.Język jest przegryziony i połknięty. Tylko kompletny szaleniec mógłby zabić się w taki sposób.
- Niech ich – przywódca wstaje i odwraca się do swoich żołnierzach; każdy w mniejszym lub większym stopniu wygląda na przestraszonego. – Wyrzućcie go. I tak nic więcej nie powie.



(A teraz, skoro już upokorzyłam się pisząc coś tak tragicznego, spróbujcie mi, cholery jasne, olać tego rpga. q_q)

Byłabym wdzięczna, gdybyśmy już więcej nie spowalniały gry bardziej niż to konieczne.