Londyn (biedniejsza część)

Tutaj mamy do czynienia z dzielnicami biedy, pełnymi wszelkiej maści drobnych krętaczy i wyrzutków społeczeństwa. No - może nie wszędzie jest tak źle, ale wchodząc na niektóre ulice trzeba być przygotowanym na próbę kradzieży. Tak w najlżejszym przypadku. No i lepiej też uważać na niektóre dachy, bo na niektórych o wiele łatwiej zrobić sobie krzywdę niż na innych.
Plusem jest o wiele mniejsza liczba przeciwników w tym rejonie. Jakoś żaden policjant nie ma ochoty się tutaj zapuszczać bez potrzeby...

Anglia przypominała mu jego ojczyznę. W obu krajach było równie ponuro i deszczowo, właściwie jedyną zasadniczą różnicę stanowiła chyba tylko architektura. Nie było jednak czasu na jakieś bezsensowne analizy, czy porównywania. Jayden van Laren przybył do Londynu dla konkretnej sprawy, zadania, które należało wykonać. Cóż, nie trudno było nie usłyszeć tych wszystkich plotek o tym, jak członkowie bractwa polegli w Egipcie. Czasem zdarzały się porażki, więc nie należało nikogo o nic obwiniać. Tyle tylko, że to była sprawa bardzo wysokiej rangi. Gdyby nie ten fakt, to przegrana nie bolałaby tak bardzo.
Mężczyzna przybył do miasta z samego rana. Chociaż, trudno było się nawet zorientować, jaka jest pora dnia. Było ciemno jak w wieczór, w dodatku strasznie mgliście. Wcale mu to jednak nie przeszkadzało, to stanowiło idealny kamuflaż - czuł się prawie bezpiecznie. Długa płachta, którą miał na sobie, tylko mu w tym wszystkim pomagała. Starannie ukrywała ona jego strój, jego arsenał broni... Jedyną rzeczą, jaką musiał w tej chwili zrobić, było znalezienie jednego z Braci. To nie było trudne, biorąc pod uwagę jego możliwości.
Użył orlego zmysłu - dzięki niemu wszystko stało się klarowne, mgła jakby zniknęła, a cały świat zabarwił się na niebieski kolor. Ta umiejętność była właściwie jak noktowizor, sprawiała, że człowiek mógł poczuć się jak prawdziwe zwierzę. Wiedział i widział o wiele więcej, niż kto kolwiek inny.
Jayden podbiegł do jednego z budynków, odbił się od ziemi i złapał rękoma za grube, drewniane wykończenia jednego z okien. Odstępy między cegłami nie były zbyt starannie wypełnione cementem, toteż nie miał problemów z dalszym wspinaniem się. Kiedy znalazł się już na czubku dachu, ruszył przed siebie z niesamowitą prędkością, skacząc z jednego budynku na drugi. W pewnym momencie zatrzymał się i gwizdnął, niczym drapieżny ptak. Miał nadzieję, że ktoś usłyszy jego sygnał i się pojawi.

...dla Jaydena nie było to ani trochę zabawne. Antonio nie znalazł się wcześniej w jego polu widzenia, toteż nie mógł dokładnie stwierdzić, jakie ma on zamiary. Teraz jednak wszystko wskazywało na to, że jest to wróg. Holender prędko odwrócił się na pięcie do tyłu i błyskawicznie wyciągnął swój sztylet, czyli ogółem to, co najbardziej było pod ręką. Nie, nie użył swojego miecza, on był na wyjatkowe okazje. Zabicie jakiegoś miastowego opryszka nie wymagało przecież wyrafinowanych środków...
Mężczyzna zablokował cios przeciwnika, jednak zaraz potem bardzo szybko odskoczył do tyłu. Gdyby stał tak w miejscu, próbując się siłować, szanse miał by marne. Co najlepsze, takie wycofywanie się wcale nie było jakimś wstydem. Ucieczka także nie. Tu nie chodziło o to, by być odważnym, by pokazać światu bohaterską cząstkę siebie. Trzeba było działać rozważnie, zabijać i jednocześnie nie zostać zabitym. Zresztą, na co komu była sława, skoro szarzy ludzie nie mieli nawet pojęcia o istnieniu tego zakonu?
- Co do... - Syknał i uniósł wzrok do góry, wprost na swojego oprawcę. To musiał być naprawdę głupi żart, skoro stał przed nim nikt inny, jak właśnie jeden z angielskich asasynów.
- Co ty robisz? Zwariowałeś? - Zdenerwował się i bardzo mocno zmarszczył brwi. Był za stary na takie rzeczy, w ogóle go one nie bawiły. - Powinieneś wiedzieć, kim jestem... Po co tu jestem.

Fakt, Jay był za stary, miał trzydzieści jeden lat i sam fakt jego istnienia był fascynującą ciekawostką przyrodniczą. Przecież, jak wszyscy wiedzą bisze zamieniają się w pył po przekroczeniu magicznej bariery lat trzydziestu. A nawet jeśli przeżywają, to zamieniają się w szare NPC. A wracając do tematu...
- Masz zamiar walczyć takim małym, mi compañero? - zaśmiał się Antonio, widząc jak Holender broni się zwykłym sztyletem i odskakuje. - Nic większego? - Bez kompletnego wahania, naturalnie zaszarżował znowu i natychmiast po tym, jak Jay się obronił, odskoczył do tyłu i zaczął go okrążać, szykując się na kolejny atak i jednocześnie robiąc chwilę na rozmowę. Niedługą. Monolog, prawdę mówiąc.
- Si, wiem, kim jesteś - powiedział radośnie, najprawdopodobniej całkowicie nieświadomie naśladując ton jego głosu. Zaraz potem rzucił się w tamtym kierunku, zaatakował i szybko odskoczył. Spod kaptura, ciemnego, ale przewlekanego srebrem i czerwienią, widać było tylko uśmiech i brązowe kosmyki poskręcanych włosów. - Jesteś facetem, którego zaraz pokonam, nie?
Zaatakował po raz kolejny, tym razem nie wycofując się i wkładając w to więcej siły. Wielki Sprytny Plan Tośka, aka coś, co robił prawie zawsze, zakładał, żeby zepchnąć wroga jak najbliżej przepaści. To znaczy końca dachu.

Nie odpowiedział mu. Sztylet, jak każda broń, potrafił być bardzo skuteczny. Można było nieźle radzić nim sobie w normalnej walce, ale sprawdzał się też dobrze w rzucaniu na odległość. Podobnie było z nożami rzeźnickimi... Wystaczyło wytęrzyć wzrok i trafić delikwentowi w okolice klatki piersiowej. Serce, czy płuco - nieważne, ofiara i tak ginęła na miejscu. Co innego, jeżeli chciało się jeszcze przed jej śmiercią wyciągnąć od niej jakieś informacje - wtedy należało przebić po prostu którąś z kończyn.
W tej chwili nie było to jednak istotne. Jayden przyglądał się uważnie, jak przeciwnik otacza go dookoła... Nie, nie był w stanie zrozumieć, czemu to wszystko ma służyć. Przez głowę mu przeszło, że mężczyzna niekoniecznie musi być asasynem. Uchylił lekko usta, a jego wzrok powędrował w bok. Holender został potem zaatakowany dwukrotnie.
Schylił się w dół, nie do końca pewien, czy sztuczka zadziała. Prawdopodobnie obaj znali ten sam styl walki, nie mogło być w tej kwestii jakichś większych zaskoczeń. Inaczej sprawy się miały przy strażnikach.
- Nie przyszedłem tu po to, aby się z tobą bawić. Nie wygłupiaj się, tylko zaprowadź mnie do kryjówki.

Gdy upadł na plecy, z ust wyrwało mu się ciche syknięcie. Powoli tracił cierpliwość... Nie chciał już na wstępie zabijać jednego z członków bractwa. Owszem, szanse mieli równe, ale on - Jayden - miał cholerną pewność, że szczęście stanęłoby właśnie po jego stronie.
- Nie wiem, po co ci to wszystko. Nie jestem wrogiem. - Oparł się obiema dłońmi o dachówki i wstał do góry. Schował sztylet przy swoim pasie. Nie, wciąż nie miał zamiaru używać swojego miecza... Wysunął za to ukryte ostrze. Zrobił kilka kroków do tyłu, po czym zatrzymał się w miejscu.
- ...Ale skoro w taki sposób wita się u was gości.

Rzucił się na niego biegiem i wystawił na wierzch ostrze. Obawiał się, że być może faktycznie go zabije, a wtedy sprowadzi na siebie gniew angielskich asasynów. A... A no właśnie, ten jeden używał hiszpańskich słów, więc z pewnością coś było tu nie tak. Może jakiś obcokrajowiec, chcący usunąć konkurencję? To byłoby idiotyczne, tym bardziej, że członkowie bractwa powinni byli się szanować i nie działać na swą szkodę.
Oboje walczyli przez dłuższą chwilę, lecz wciąż byli cali. Gdy jeden z nich zadawał cios, drugi zgrabnie go unikał, albo po prostu blokował. To nie mogło trwać w nieskończoność, czyż nie?

Nie mógł spojrzeć w dół, więc nie wiedział, jak wysoko wisi nad ziemią. Możliwe, że nie nic by mu się nie stało, gdyby przeciwnik go puścił. Wystarczyłby przecież jakiś gzyms, ładnie wysunięty do przodu, lampa, czy cokolwiek innego. Mężczyzna podejrzewał jednak, że ściana pod nim jest prosta, bez jakichkolwiek wypustek.
- Większy z ciebie błazen niżeli asasyn. - Warknął, a jego dłonie bardzo mocno przyległy do cegieł. Mimo wszystko, nie chciał spaść, bo nawet jeśli by przeżył, to połamałby sobie ręce i nogi. Wtedy okazałoby się, że przyjechał do Londynu tylko po to, by się okaleczyć.
- Jak dziecko liczysz na to, że cię pochwalę. - Teraz duma stoczyła walkę z rozsądkiem. Tak... Mógł mu odpyskować i polecieć w dół, lub przyznać rację i z powrotem stać na dachu. Wiecie co? Nienawidził z całego serca takich niespodzianek. Akurat po kimś, kto jest w zakonie, nie spodziewał się tego, nie był na to przygotowany.
Tak, to ostatnie musiało być powodem jego złości.

- Wygrałeś. I co, cieszysz się? Możesz mnie wciągnąć z powrotem na górę. - Mruknął i odważył spojrzeć się w dół. Nie było zbyt wysoko, ale upadek z pewnością przysporzyłby mu trochę złamań. Wiadomo, że chciał za wszelką cenę tego uniknąć! Zresztą... To wszystko nadal wydawało mu się dziecinne, głupie, bez sensu. Bractwo nie miało się zbyt dobrze w ostatnich czasach, a tu proszę... Jeden z jego członków chciał drugiego pozbawić nóg.
- Jeżeli tak traktujecie każdą osobę, która chce wam pomóc, to nie dziwię się, że polegliście w Egipcie. Sami jesteście za słabi. - Być może pogarszał w tej chwili swoją sytuację, ale miał to daleko gdzieś. Skoro delikwent nie był skory wciągnąć go z powrotem do góry, to tak naprawdę nie miał nic do stracenia.

Gdy został wciągnięty z powrotem na dach, poczuł jakąś dziwną ulgę. Ból i rany były pewnego rodzaju codziennością dla każdego asasyna. Wiadomo jednak, że człowiek z natury chciał zawsze tego wszystkiego uniknąć, jeżeli tylko miał taką możliwość.
- Skąd mam... - Uniósł wzrok i spojrzał na nieznajomego, który pozbawił się swojego kaptura z głowy. Z pewnością nie był to Anglik, bo Anglicy nie mieli takiej urody. Ciemna karnacja, ciemne włosy - czy to aby na pewno nie była jakaś pomyłka? Może Jayden powinien był szukać kompletnie innej osoby? Zmrużył nieco oczy i przyjrzał się mężczyźnie nieco dokładniej. Zrobił krok w tył i... Był to chyba najgłupszy błąd, jaki mógł kiedykolwiek popełnić. Musiał mieć ogromne szczęście, skoro ulicą jechał wóz ze świeżą dostawą mąki. (Piekarnie musiały przecież przygotować świeży chleb.)
Wpadł prosto plecami na worki, a drobinki mąki rozeszły się w powietrzu. Chyba nie różniły się niczym szczególnym od tej wszechobecnej mgły.
- U-Ugh... - Po dłuższej chwili podniósł się nieco i usiadł. Staruszek prowadzący wóz najwidoczniej niczego nie usłyszał, bardzo prawdopodobne, że przez problemy ze słuchem.

Kichnął parę razy, bo mąka dostała mu się do nosa.
- Nie ma czasu na takie pogawędki. Musisz zaprowadzić mnie do kryjówki, natychmiast. - Normalny człowiek przynajmniej by się zawstydził, a Jayden? Jayden nie, miał serce chłodne jak skała, był odporny na jakiekolwiek takie... dwuznaczności, życzliwości i w ogóle. Co z tego, że dopiero co na widok tego faceta spadł z dachu. I bynajmniej nie dlatego, że był brzydki... Sam zaczął wycierać sobie twarz dłońmi. Fakt, musiał w tej mące wyglądać naprawdę bardzo zabawnie.
- Słyszałeś? Cóż... Nie wiem, czym sobie zasłużyłem na rozgłos, ale w porządku. - Wyskoczył z wozu i zatrzymał się w miejscu. Czekał, aż nowy kolega również to zrobi. - Jayden.

- Obgadywaliście? - zdziwił się. Może gdyby był kobietą z wahaniem nastrojów, przejąłby się tym. Mówienie komuś, że był obgadywany, z góry brało się za nietakt, czy jakąś straszną nieuprzejmość. - Trochę jak... obiekt naukowy, prawda?
Nie, nie był tępy! Po prostu chciał to sobie jakoś wyobrazić. On i ludzie to były zupełnie dwie różne rzeczy, naprawdę. Chyba nigdy nikogo nie obgadywał, z nikim jakoś długo nie dyskutował. Mimo to, w jego głowie roiło się od myśli, a gdyby tak wszystkie zaczął w pewnym momencie wygłaszać, to można by było uznać go za jakiegoś filozofa.
- ...Chcę tam trafić od samego początku. - Podniósł nieco swój głos. A potem... Potem zerknął na jego rękę i mu ją uścisnął. O dziwo, nie był to typowy męski uścisk, jakby tak człowiek mocniej się nad tym zastanowił.
- W porządku. Bylebyś znowu nie zechciał zabić mnie po drodze. - Westchnął i przekręcił oczyma.

- Nie mam walizki, ale mam pieniądze. - Taszczenie bagażu było według niego bez sensu. Znając życie, to i tak nie skorzystałby za wiele z tych wszystkich rzeczy, które by ze sobą przywiózł. A poza tym, był synem bankiera, więc mógł pozwolić sobie na... drobną pożyczkę od ojca. Najmłodszy nie był, musiał żyć na własną rękę, jednak rodzina wciąż w niektórych sytuacjach go wspierała. To dziwne, że stał się taki oschły, skoro wychowywano go w tak dobrych warunkach.
- Nie wiem, kto to ten Arturo, ale... Nie za dużo was tutaj? Hiszpan? - Uniósł brwi do góry, w niemałym zdziwieniu. Jeszcze chwila i okaże się, że wcale nie jest w Londynie, a w jakimś... Madrycie, czy innym cholerstwie.
- To nie jest najważniejsze. Wystarczyłaby mi nawet deska. - Odmruknął i zaczął iść do przodu. Miasto bardzo powoli budziło się do życia. Od czasu do czasu można było natrafić nawet na jakiegoś przechodnia...
- Opowiedz mi coś więcej o tym, co się dzieje. Tutaj, konkretnie.

Herbaciarzem? Cóż, w jego kraju też tak nazywano Anglików. Czasem złośliwie, czasem żartobliwie... Och, nieważne, teraz nie miało to żadnego znaczenia!
- Nie... Powiedziałem to tak tylko w przenośni. - Zamrugał parę razy i zmarszczył nieco brwi. Nie spodziewał się, że ktokolwiek weźmie to na poważnie. Jego styl bycia robił jednak swoje - prawie każdy myślał, że wszystko co powie jest prawdą. Więcej to miało chyba minusów, niżeli plusów, ale...
- ...naprawdę wyglądam jak obdartus? - Gdyby był dziesięć lat młodszy, to zapewne obraziłby się, obruszył czy cokolwiek. Jako iż był dojrzały, to nie widział powodu to wszczęcia kłótni.
- W porządku. - Idąc przed siebie, rozglądał się jednocześnie wokół. Szczerze mówiąc, to w Anglii był zaledwie trzy razy. I nie, nie w żadnym mieście - tylko w małych wioskach.
-Jeszcze żyje.